Bazylika konkatedralna Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Kołobrzegu, znana również jako kościół farny, jest jednym z najstarszych zabytków tego miasta. Powstała w XIV wieku w stylu gotyckim i przez wieki pełniła rolę centralnego miejsca kultu religijnego.

Historia tej świątyni rozpoczyna się w XIV wieku, choć dokładna data rozpoczęcia jej budowy nie jest znaną. Prawdopodobnie wzniesiono ją na miejscu wcześniejszego kościoła św. Mikołaja. Pierwszą mszę świętą na placu budowy odprawiono w 1321 roku, a przez kolejne wieki kościół był rozbudowywany i modernizowany.

W XVI wieku kościół stał się świątynią luterańską, a w następnych wiekach wielokrotnie był niszczony podczas działań wojennych. W 1945 roku, podczas walk o Twierdzę Kołobrzeg, został zniszczony przez artylerię radziecką.

Po zakończeniu II wojny światowej, w 1957 roku, rozpoczęto odbudowę kościoła, który pierwotnie miał zostać zburzony. W 1972 roku został on ustanowiony konkatedrą diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. W latach 80. XX wieku został podniesiony do rangi bazyliki mniejszej przez papieża Jana Pawła II.

Dziś bazylika pełni rolę ważnego miejsca kultu religijnego oraz stanowi istotny element historii i dziedzictwa kulturowego miasta Kołobrzegu. Pod kościołem znajduje się krypta, w której spoczął pierwszy ordynariusz diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej, kardynał Ignacy Jeż, co miało miejsce w 2007 roku.